[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jerozolimy, góra Syjon to miejsce, skąd według Ps 2,6; Iz 24,23 ma się rozpocząć mesjańskie
królestwo Boże. Syjon symbolizuje niezłomną moc i bezpieczeństwo ludu Bożego, tutaj
Nowego Izraela, jakim jest Kościół. Podobnie jak w 11,1 tak i tutaj chodzi o świątynię ziemską
będącą symbolem innej rzeczywistości, duchowej. Jest to inna postać tej samej prawdy o
zachowaniu Kościoła w jego fazie pustynnej, którą ukazał tekst 12,6.14. Tu jednak wyraznie na
pierwszy plan wysuwa się Chrystus, symbolizowany przez Baranka. Liczba osób Jego orszaku
dokładnie odpowiada wybrańcom opieczętowanym w 7,4: sto czterdzieści cztery tysiące
(kwadrat dwunastu, pomnożony przez tysiąc). Imię Chrystusa i Jego Ojca na ich czołach
znamię przynależności otrzymane przez chrzest kontrastuje ze znamieniem Bestii u
mieszkańców ziemi (13,16n). Potężna a piękna muzyka pochodzi z nieba, zapewne od miriad
anielskich, wspomnianych w 5,11; harfy świątynne w 5,8; 15,2 mają też w rękach niebianie.
Zestawienie ich dzwięku z mnogimi wodami i gromem to jakaś synteza mocy i łagodności,
znamienna dla Bożego działania (por. Mdr 8,1).
3. Pieśń nowa, znana już z 5,9, sławi nową zbawczą ekonomię . Z nieba przechodzi ta
pieśń na usta owych stu czterdziestu czterech tysięcy wybranych, którzy mogli się jej nauczyć
tak jak dziś Kościół śpiewa we mszy św. po prefacji trzykrotne Zwięty , łącząc się z
aniołami i archaniołami. Wykupieni z ziemi przez Krew Baranka zdolni są więc do królewskiej i
kapłańskiej zarazem liturgii ku czci Boga jedynego i prawdziwego (1,5n; 5,9n). Jest ona
przeciwieństwem poprzednio ukazanego powszechnego wśród mieszkańców ziemi
bałwochwalczego kultu mocarstwa doczesnego i jego władcy.
4 5. Kluczowym słowem tych wierszy jest termin dziewice, wyraznie tu zastosowany do
mężczyzn, co zresztą zna greka pozabiblijna. Najtrafniejsza wydaje się interpretacja nie
dosłowna (o ascetach I w., dość nielicznych i wyjątkowych celibatariuszach), lecz alegoryczna.
Skoro w języku biblijnym ST nierząd i cudzołóstwo są synonimami apostazji (zob. 2,14. 20
22), odwrotnie więc dziewiczymi trzeba nazwać chrześcijan nie splamionych grzechem
odstępstwa mimo pokus ze strony nęcących kultów pogańskich. Słowem, idzie tu o
dziewiczy aspekt Kościoła, podobnie jak w 2 Kor 11,2. Jak w rozdz. 7 głównie męczennicy
reprezentowali cały Kościół świadczący mężnie o Chrystusie, tak i tu dziewice symbolizują
ogół wiernych chrześcijan, wiernych w oblubieńczej miłości dla Chrystusa. Czas terazniejszy
czasownika towarzyszą ukazuje już obecną rzeczywistość bliskość wiernych z Chrystusem.
Pierwociny sÄ… tu pierwszym plonem Å‚aski Odkupienia. Dalsza charakterystyka orszaku Baranka
posługuje się słowami So 3,13; Iz 53,9. Kłamstwem byłby kult Bestii. Bez zarzutu to
kwalifikacja żertw w ST (Kpł 1,10), przenoszona i na dusze wiernych (Ef 1,4; 5,27; Kol 1,22;
Flp 2,15: Jud 24). Tu trzeba połączyć z poprzednim cytatem Iz 53,9, tę cechę chrześcijan: tak
jak ich pierwowzór Chrystus, Sługa Jahwe, są oni czystą ofiarą ekspiacyjną.
ZAPOWIEDy GODZINY SDU (14,6 13)
6
Potem ujrzałem lecącego przez środek nieba innego anioła,
mającego ogłosić odwieczną Dobrą Nowinę
wśród tych, którzy siedzą na ziemi,
wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludu.
7
Wołał on głosem donośnym:
«UlÄ™knijcie siÄ™ Boga i oddajcie Mu chwaÅ‚Ä™,
bo godzina sądu Jego nadeszła,
i oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię,
i morze, i zródÅ‚a wód!»
8
A inny anioł, drugi, przyszedł w ślad za nim, mówiąc:
«UpadÅ‚, upadÅ‚ wielki Babilon,
co winem zapalczywości swego nierządu
napoiÅ‚ wszystkie narody!»
9
A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi,
mówiąc donośnym głosem:
«JeÅ›li kto wielbi BestiÄ™ i jej obraz
i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę,
10
ten również będzie pić wino zapalczywości Boga,
przygotowane bez rozcieńczenia, w kielichu Jego gniewu;
i będzie katowany ogniem i siarką
wobec świętych aniołów
i wobec Baranka.
11
A dym ich katuszy na wieki wieków się wznosi
i nie majÄ… odpoczynku we dnie ani w nocy
czciciele Bestii i jej obrazu,
i ten, kto bierze znamiÄ™ jej imienia».
12
Tu się okazuje wytrwałość świętych,
tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa.
13
I usłyszałem głos z nieba, który mówił:
«Napisz:
Błogosławieni, którzy w Panu umierają już teraz.
Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów,
bo idÄ… wraz z nimi ich czyny».
6 7. Trzej aniołowie kolejno zapowiadają sąd ostateczny, okoliczności poprzedzające go
oraz następstwa. Przy tym głos z nieba obwieszcza natychmiastową po śmierci nagrodę dla
zmarłych chrześcijan, którzy czynili dobro. Inny niż dotychczasowe, zwłaszcza zaś odmienny
od siódmego (11,15) anioł obwieszcza odwieczne orędzie o możliwości pokuty, o sądzie i
nagrodzie. Ta Dobra Nowina ma zasięg uniwersalny, gdyż neutralne określenie siedzący na
ziemi różni się od pejoratywnego mieszkańcy ziemi. Treść i brzmienie tego orędzia podane są
słowami ST (Koh 12,13; 1 Sm 6,5; Wj 20,11) oraz przypominają zwroty Janowe (J 4,23;
5,25.28; 12,23; 13, l; 16,32; 17,1). Jest to wezwanie do pokuty należnej wobec Boga-Sędziego i
Stwórcy unum necessarium (jedno konieczne) określone pierwszym przykazaniem Dekalogu.
8. Dzień gniewu zacznie się od zesłania sprawiedliwej kary na metropolię owego
bałwochwalczego imperium, określonego tu biblijnym symbolem Babilonu. Słowa ST (Iz 21,9;
Jr 51,8) o jego upadku jako o fakcie już przeszłym wyrażają tym samym absolutną pewność
kary. Dla Jana pierwszym desygnatem symbolu Babilon był oczywiście Rzym cezarów, na co
niedwuznacznie wskazuje treść rozdziałów 17 i 18. Dziwne określenie trucizny odnosi się do
uwodzicielskich kultów propagowanych przez tę stolicę wśród narodów od niej zależnych. W
jedną całość treściową stapia się tu zasadnicza niemoralność tych kultów z ich następstwem,
jakim będzie zapalczywość gniewu Bożego podczas sądu (por. 14,10; 17,2).
9 12. Trzeci anioł zapowiada karę wiecznego potępienia dla czcicieli Bestii, znanych z
rozdz. 13, i dla wszystkich odstępców. Zapowiedz jest jakby mozaiką biblijnych opisów kar i
ich zapowiedzi w ST, zgodnie zresztą z wyobrażeniami gehenny w póznym judaizmie
pozabiblijnym. Wino nierządu otrzyma jako odpłatę wino zapalczywości Boga z kielicha Jego
gniewu (Ps 75[74],9; Iz 51,17). Bez rozcieńczenia mówi o całej surowości kary, i to wiecznej.
Katowanie ogniem i siarką, reminiscencja kary zesłanej na Sodomę i Gomorę (Rdz 19,24),
zachodząca również u Proroków (Iz 30,33; Ez 38,22), odbywa się wobec świadków odrzucenia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]